Bizitza osoa daramagu gauza berari bueltaka. Sopela etengabe hazten ari da eta herri honek behar dituen azpiegiturak ez dira batere planifikatzen.
Nire semeak duen adina nuenean bi eskola publiko zeuden Sopelan, biak Haur Hezkuntza zein EGBrekin. Ordutik, biztanleria bikoiztu egin da, baina bistakoa denez, azpiegiturak ez.
Gero sistema aldatu zen, beraz, Iberre DBHko institutua bihurtu zen eta Zipiriñek Haur eta Lehen Hezkuntzako ikasle guztiak hartu zituen. Orduan, Zipiriñe bi aldeetatik zabaltzen hasi zen, eta horrek gero eta patio txikiagoa uzten zuen. Eta handitu ezin bazen barrakoiak jartzen zituzten, puntakoak, baina barrakoiak azken finean.
Horrela, Zipiriñen gero eta haur gehiago matrikulatu ziren, egoera jasanezina bihurtu den arte. Jarduera osagarrietarako balio beharko luketen gelak gela arrunt bihurtu behar izan dira, jantokiak oinarrizko baldintzak betetzen ez dituenez gehiagok jaten dute elkarren hurbilago eta tarte laburragoan, jolastokia gero eta txikiagoa geratzen zaie, etab. Inork ez dezan zalantzarik izan, horrek guztiak eragin negatiboa du irakaskuntzaren kalitatean.
Orain, 20 bat urte berandu (gutxi gorabehera) eta familiak eta ikastetxea aktiboki mugitu ondoren, badirudi zerbait egingo dela. Alderdiek pilak jarri dituzte eta handitzeko bi proiektu idatzi dituzte.
Laburbilduz: alde batetik, EAJk eraikina eta patioa gehiago zabaltzea proposatu du. Bestalde, EHBilduk haur hezkuntzako eraikin berri bat eraikitzea proposatu du.
Baina hau guztia ideiak dira. Eskumena autonomikoa da. Eusko Jaurlaritzak esaten duena egingo da. Horregatik aste honetako kontsulta. Asmoa da proiektu horietako bat aukeratzea eta zilegitasuna ematea. Presio gisa.
Eta hemen dator zalantza. Ze proiektu aukeratzen dugu?
Batek, jada Zipiriñe den mamotretoa handitzen du. Gaurko ogia, biharko gosea.
Beste proiektuak konponbide integralagoa proposatzen du. Arazo hori modu iraunkorrean konponduko duen ikastetxe berri bat.
Lehenengoa azkarragoa izango dela agintzen du, urte eta erdian. Ikusiko dugu. Baina, dena den, hau ez da denbora kontua. Semearen eskolarako konponbide azkar bat aurkitzea gustatuko litzaidake, noski. Baina nahiago dut epe luzerako irtenbide on bat aurkitu. Bai berak, bai laster jaioko den alabak eta bai atzetik datozen haur guztiek gozatu ahal izango dutena.
Ezin dugu irtenbide bat aukeratu, okerragoa dela jakinda, azkarragoa izango delako. Nire familian adibidez, amak eta amamak maistra bera izan zuten orain markesina dagoen lekuan egon zen eskolan. Han, beharbada, nire birraitxitxek eta birramamak ere ikasiko zuten, bai eta haien gurasoek, neba-arrebek eta abarrek ere. Inork ez dezala pentsa konponbide azkarrak hobeak direnik. Ez dira. Irtenbiderik onenak guretzat eta datozenentzat bizi-kalitatea sortzen dutenak dira. Herrian geratzeko gogoa ematen digutenak.
Azkenik, eskerrak eman nahi dizkiet eskola publikoko hezkuntza-komunitate osoari. Familiak, irakasleak eta gainerako kolektiboak gara gure seme-alabek jasotzen duten irakaskuntzaren kalitatea defendatzen dugunak. Hau ez litzate posible izango gure bultzadarik gabe. Ez dezagun ahaztu.
Iruzkin bat utzi